Missionaire parochie in het jubeljaar

Wanneer u dit blad in handen neemt zijn we al drie maanden verder in het jubeljaar. Wat valt er te bejubelen, vraagt u zich wellicht af, wanneer we kijken naar wat er internationaal om ons heen gebeurt? De voortjakkerende oorlog in Oekraïne. Landen en regeringsleiders die zich niets lijken aan te trekken van wet en recht, van internationale verdragen. Regeringen die, hoewel democratisch gekozen, wegen bewandelen die voor hele groepen mensen meer ellende dan hoop brengen. Al deze gebeurtenissen drukken bij veel mensen de stemming. “Je wordt er niet vrolijk van”, vatte iemand het onlangs pakkend samen.

Te midden van dit allemaal worden wij als christenen opnieuw uitgedaagd missionaire parochie te zijn. En dat in een voor de R.K. Kerk bijzonder jaar. Maar wat zou dat concreet voor ons kunnen betekenen? Hoe ‘vieren’ wij het jubeljaar in een uiterst turbulent tijdperk met grote (oorlogs)dreiging binnen Europa? Hoe geven wij vorm aan een missionaire parochie gericht op vitaliteit en groei? Op deze vragen liggen geen eenvoudige antwoorden voorhanden. Als parochie zijn wij op zoek naar antwoorden, want niets doen brengt geen soelaas. En in die zoektocht leren wij om naar elkaar te luisteren. Maar ook naar wat Gods Geest ons te zeggen heeft. Soms is dat overduidelijk. Een blik op de financiële staat van onze parochie dwingt tot weloverwogen keuzes. Want het aantal parochianen dat nog regelmatig de vieringen bezoekt wordt steeds kleiner. Ons vrijwilligersbestand krimpt. Daarentegen neemt het tekort op onze jaarbegroting toe als gevolg van stijgende onderhoudskosten en personele lasten. Dat alles vraagt om in beweging te komen voor de toekomstbestendigheid van onze parochie. Wat we zeker niet moeten doen is de handdoek in de ring gooien, door niets te doen. Ook wanneer aan alles te zien is dat we kleiner worden, mag dat niet zo zijn voor ons geloof. Het jubeljaar reikt ons een inspirerend thema aan, waaraan wij ons kunnen optrekken. In het vorig nummer van TEAMspirit schreef collega diaken Paul Kuhlmann hierover. Hij herinnerde ons eraan hoe paus Franciscus de noodzaak benadrukt “van solidariteit, hoop en gemeenschap, vooral in tijden van crisis en onzekerheid”. En hij eindigt zijn Pastoraal Woord met een gepassioneerde oproep om te “bidden als pelgrims van de hoop voor een Missionaire Parochie, waarbij vieren, leren en dienen centraal staan”. Kortom, het geloof voorop!

Misschien ligt de uitdaging voor ons in de vraag hoe wij als kleiner wordende kerk, hoop en een groot geloof kunnen laten zien. Naast ingrijpende en belangrijke maatregelen die wij moeten nemen om het tij te keren, zullen wij vooral ook in het klein mogen excelleren. De “Kleine Weg” van de heilige Theresia van Lisieux kan voor ons een leidraad zijn. Daarin laat zij een eenvoudige, kinderlijke relatie met God zien. Een relatie die de diepte van haar verbondenheid met God weergeeft. Ze spoort aan om de gewone dingen te doen met buitengewone liefde. Een voorbeeld hiervan uit haar eigen leven is de zorg en aandacht die ze besteedt in het vouwen van servetten. Zoiets simpels doet zij echter met zoveel liefde en aandacht alsof Jezus zelf bij haar aan tafel komt. Dat is een spirituele benadering in pure eenvoud. Want het gaat om heel kleine concrete dingen vanuit hoop, met geloof én liefde.

Zoals de heilige Theresia met grote liefde servetten vouwde, kunnen wij als pelgrims van hoop, als missionaire leerling van Jezus, degene die bij ons naar de viering komt vriendelijk verwelkomen. Het kopje koffie dat wij elkaar inschenken kunnen we met een glimlach overhandigen. De moeder die met een huilend kind achter in de kerk zit kunnen wij met een knipoog bemoedigend bejegenen. Hiermee laten wij zien dat we de focus niet op onszelf leggen, maar op anderen en op God. Als missionaire leerling van Jezus kunnen wij op zulk eenvoudige wijze geloof hoop en liefde concrete vormen geven. Is dat soft? Neen, want het slaat barsten in ‘het groot vertoon’. Het weerlegt op eenvoudige wijze ‘de ijdelheden op hun pauwentroon’. Het ontmaskert ‘de luchtkastelen van de sterken’ en ‘beschaamt de ogen van de sterken’.

Missionaire parochie zijn in dit jubeljaar? Ja, het kan! Het gebeurt, onder andere, wanneer wij klein zijn en kleine dingen doen met veel liefde.

Duncan Wielzen, pastoraal werker